حرف دل

[th e nd]

می دانم دیگر برای من نیستی اما
دلی که تنگ باشد این حرف ها را نمی فهمد
مهربانتر از من دیدی نشانم بده
کسی که بارها بسوزانیش و باز هم با عشق نگاهت کند
به من قول بده در تمامی سال هایی که باقی مانده
تا ابد مواظب خودت باشی
دیگر نیستم که یادآوری ات کنم ...

[ATER]

آب دارد تا همیشه بوی او*********از عرق های سر زانوی او

[th e nd]

خالي ام ! خالي از آواز، خالي از جرأت پرواز


اي غزل ترين ترانه ! منو از ازل بيآغاز


من و پر کن از ستاره، از يه فرياد دوباره


از يه آهنگ قديمي که خريداري نداره


من و پر کن از پرستو، از شب نگاه آهو


از تو خاکستر دريا، زنده شو ترانه بانو !


بگو از شب تا خروسخون فاصله چند تا ستاره ست ؟


بگو کي لحظه ي ناب اون تولد دوباره ست؟


بگو تا سفره ي هف سين چند تا يخبندون سرده ؟


بگو چشماي ترانه چند تا بغض و گريه کرده ؟


بگو با مني که نبض روزگار و دست بگيرم


بگو تا از اين زمونه خنده هام و پس بگيرم


بگو هستي که بمونم ، پشت زندگي نميرم


تو که قصه تو قصه نباشي ،‌ از تموم قصه سيرم


خالي ام ! خالي از آواز ، خالي از جرأت پرواز


اي غزل ترين ترانه ! منو از ازل بيآغاز


من و پر کن از ستاره ،از يه فرياد دوباره


از يه آهنگ قديمي که خريداري نداره


من و پر کن از پرستو ، از شب نگاه آهو


از تو خاکستر دريا ،زنده شو ! ترانه بانو !


ترانه ي سکوتم و تنها تو مي شنوي عزيز!


عطر زلال غزل و رو تن واژه هام بريز !

[Hoplite]

تو را دارم چه غم دارم ابوالفضل ای علمدارم ؟
چه سان نعش تو بردارم ؟
چه سان رو در حرم آرم ؟
نه قوت در کمر دارم... ابوالفضل علمدارم...
نگهبان حرم عباس...امید خواهرم عباس... پناه دخترم عباس... چه سان نعش تو بردارم ؟
آه... بیا برگرد خیمه ای کس و کارم... منو تنها نگذار ای علمدارم...منو تنها نگذار ای علمدارم... ای علمدارم...

علی فانی - علمدار

[me.mr]

ای کاش اینقدر مشغله نبود تا کمی بیشتر هم رو دوست داشتیم...:emptiness:@};-

[Flanker]

فکر میکردم گذر زمان حلش میکنه!!فکر مکیردم با گذر زمان یادم میره!!نمیدوستم با گذشت زمان فقط داغ دلم بیشتر میشه!!نمیدونستم گذر زمان هیچ چیزی رو حل نمیکنه!!بلکه بیشتر پیچیده ترش میکنه!!نمیدوستم بعد یه چیزای هیچ وقت دیگه زندگیت زندگی قبلی نمیشه!!خیلی دلم تنگه!!کاش زمان دنده عقب داشت!!

[th e nd]

زندگي يک چمدان است که مي آوريش
بار و بنديل سبک مي کني و مي بريش


خودکشي مرگ قشنگي که به آن دل بستم
دست کم هر دو سه شب سير به فکرش هستم


گاه و بي گاه پر از پنجره هاي خطرم
به سرم مي زند اين مرتبه حتما بپرم


گاه و بي گاه شقيقست و تفنگي که منم
قرص ماهي که تو باشي و پلنگي که منم


چمدان دست تو و ترس به چشمان من است
اين غم انگيز ترين حالت غمگين شدن است


قبل رفتن دو سه خط فحش بده داد بکش
هي تکانم بده نفرين کن و فرياد بکش


قبل رفتن بگذار از ته دل آه شوم
طوري از ريشه بکش اره که کوتاه شوم


مثل سيگار خطرناک ترين دودم باش
شعله آغوش کنم حضرت نمرودم باش


مثل سيگار بگيرانم و خاکستر کن
هرچه با من همه کردند از آن بدتر کن


مثل سيگار تمامم کن و ترکم کن باز
مثل سيگار تمامم کن و دورم انداز


من خرابم بنشين زحمت آوار نکش
نفست باز گرفت اين همه سيگار نکش


آن به هر لحظه تبدار تو پيوند منم
آنقدر داغ به جانم که دماوند منم


توله گرگي که در انديشه شريان مني
کاسه خوني جگري سوخته مهمان مني


چشم بادام دهان پسته زبان شير و شکر
جام معجون مجسم شده اين گرگ پدر


تا مرا مي نگرد قافيه را مي بازم
بازي منتهي العافيه را مي بازم


سيب سير است تن انگيزه هر آه منم
رطب عرش نخيل و قد کوتاه منم


ماده آهوي چمن هوبره سينه بلور
قاب قوسين دهن شاپري قلعه دور


مظهر جان پلنگ ام که به ماه مي بندم
و به جز ماه دل از آدم و عالم کندم


ماه بيرون زده از کنگره پيرهنم
نکند خيز برم پنجه به خالي بزنم


خنده هاي نمکين ات تاب درياچه قم
بغض هايت رقمي سردتر از قرن اتم


موي برهم زده ات جنگي انبوه از دود
و دو آتشکده در پيرهنت پنهان بود


قصه هاي کهن از چشم تو آغاز شدند
شاعران با لب تو قافيه پرداز شدند


هر پسر بچه که راهش به خيابان تو خورد
يک شبه مرد شد و يکه به ميدان زد و مُرد


من تو را ديدم و آرام به خاک افتادم
و از آن روز که در بند توام آزادم


چشممان خورد به هم صاعقه زد پلکم سوخت
نيزه اي جمجمه ام را به گلوبند تو دوخت


سرم انگار به جوش آمد و مغزم پوسيد
سرطاني شدم و مرگ لبم را بوسيد


دوزخ ني شدم و شعله دواندم به تنت
شعله پوشيدم و و مشغول پدر سوختنت


خودم آمدم انگار تويي در من بود
اين کمي بيشتر از دل به کسي بستن بود


پيش چشم همه از خويش يلي ساخته ام
پيش چشمان تو اما سپر انداخته ام


ناگهان دشنه به پشت آمد و تا بيخ نشست
ماه من روي گرفت و سر مريخ نشست


آس در مشت مرا لاشخوران قاپ زدند
کرکسان قاعده را از همه بهتر بلدند


چاي داغي که دلم بود به دستت دادم
آن قدر سرد شدم از دهنت افتادم


و زميني که قسم خورد شکستم بدهد
و زمان چمبره زد کار به دستم بدهد


تو نباشي من از آينده خود پير ترم
از خر زخمي ابليس زمين گير ترم


تو نباشي من از اعماق غرورم دورم
زير بي رحم ترين زاويه ساتورم


تو نباشي من اين پنجره ها هم زرديم
شايد آخر سر پاييز توافق کرديم


هر کسي شعله شد و داغ به جانم زد و رفت
من تو را دود دهن روي دهانم زد و رفت


همه شهر محياست مبادا که تو را
آتش معرکه بالاست مبادا که تو را


اين جماعت همه گرگند مبادا که تو را
پي يک شام بزرگند مبادا که تو را


دانه و دام زياد است مبادا که تو را
مرد بدنام زياد است مبادا که تو را


پشت ديوار نشستند مبادا که تو را
نا نجيبان همه هستند مبادا که تو را


تا مبادا که تو را باز مبادا که تو را
پرده بر پنجره انداز مبادا که تو را


دل به دريا زده اي پهنه سراب است نرو
برف و کولاک زده راه خراب است نرو


بي تو من با بدن لخت خيابان چه کنم
با غم انگيز ترين حالت تهران چه کنم


بي تو پتياره پاييز مرا مي شکند
اين شب وسوسه انگيز مرا مي شکند


بي تو بي کار و کسم وسعت پشتم خالي ست
گل تو باشي من مفلوک دو مشتم خالي ست


بي تو تقويم پر از جمعه بي حوصله هاست
و جهان مادر آبستن خط فاصله هاست


پسري خير نديده م که دگر شک دارم
بعد از اين هم به دعاهاي پدر شک دارم



مي پرم دلهره کافي ست خدايا تو ببخش
خودکشي دست خودم نيست خدايا تو ببخش

[invoker]

انسانیت به چه معناست ؟

سال پیش با دختری رو به رو شدم که مادرزادی از ارنج به بعد دست نداشت واسه نوشتن ...
و ازم خواهش کرد که باهاش برم به مدرسه واسه امتحان دادنش کمکش کنم ...
به قدری ناراحت و تو خودم گم شده بودم که انگار دنیا واسم بی ارزش شده بود...
از اینکه میدیدم واسه اینکه در حقش خوبی کنن چجور به خواهش کردن افتاده بود . ولی هیچ کسی بهش کوچیکترین اعتنای نمیزاشت

میشود غم ناراحتی هاش و حس کرد همچنین تو چشماش نا امیدی رو ...

من تا جای که میشود از بار ناراحتی هاش کم کردم و سعی میکردم هر موقع کمک میخواست تا جای که ازم ساخته بود و توانش داشتم کمکش کنم

زمان در حال گذشت بود و اون روز به روز نا امید از اینکه هیچ کسی درکش نمیکند اینکه میشه با کوچکترین کمک بزگترین ناراحتی هاشو از ذهن زیبایش پاک کرد ...

یه روز شرایط واسم به قدری سخت شد که نتوانستم واسه اخرین امتحاناتش خودم و برسونم . و اونم سر جلسه خودش و صحفه های سفید موند ...

اون روز خیلی واسم ناراحت کننده بود و احساس خیلی بدی داشتم
ولی خیلی دیر شده بود ....

این غم ها به قدری واسش درناک بود که حس میکرد تنها راه رهایی از اوناست و رسیدن به ارمش عبدی ....

روز بعدش اون از ساختمان مدرسه خودش رو پرت کرد


گاهی ما غافل از اینکه میشود با کوچیک ترین خوبی هامون بزرگ ترین دل هارو شاد کنیم و حس خوشی ببخشیم از نا امیدی ها کاسته کنیم . به ارزش اینکه انسانیت خودمون رو استوار نگه داریم .

گاهی تنها یک خوبی چنان خوشی لذت بخشی نسیبمان میکند که هیچ وقت از یادمون بیرون نمی رود

زندگی سرشار از خوشی هاست اگه خودمان اون هارو بسازیم با تنها به کار گرفتن انسانیت . با تنها به کار گرفتن از خود گذشتگی با تنها به کار گرفتن .....

نیاز نیس ادم جواب خوبی هاشو ببینه . مهم ارزش خوبی هاشه که عینه دانه در دل همیشه جاویدان میمونه . مهم حس خوشیه . مهم خوشبختیه . مهم خوشنودی بالا سریه

خوب بودن به معنایه انسانیته . انسانیت به معنای خوشبختی

[th e nd]

فایل پیوست 27533

از صبح همه‌ي فرداها مي‌ترسم
اگر رنگ روز
آميخته با تبسّم تو نباشد . . .

از صبح همه‌ی فرداها می ترسم
حال که رنگ روز
آمیخته به ...

[mzadeh]

ما زهر صاحب دلی یک رشته فن آموختیم
عشق از لیلی و صبر از کوه کن آموختیم

گریه از مرغ سحر، خودسوزی از پروانه ها
صد سرا ویرانه شد، تا ساختن آموختیم....