عکس های گرفته شده شما

[Nima.Salarian]

عکاسی توسط: Lumia 925
کیفیتش چطوره دوستان؟

[Arthur]

اصلا به پای S3 که داشتی نمیرسه نیما جان :D

[meelad]

اصلا به پای S3 که داشتی نمیرسه نیما جان :D

در کل به خاطر کوچیکتر بودن اندازه سنسور گوشی های سامسونگ تصاویر تقریبا ماکرو رو بهتر ثبت میکنن - البته ممکنه به همین خاطر در عکس برداری از فواصل دور به مشکل بخورن!

[Arthur]

در کل به خاطر کوچیکتر بودن اندازه سنسور گوشی های سامسونگ تصاویر تقریبا ماکرو رو بهتر ثبت میکنن - البته ممکنه به همین خاطر در عکس برداری از فواصل دور به مشکل بخورن!

البته من که به شوخی گفتم...
ولی مثل اینکه درست دراومد.

[ARMIN]

نیما جان، اولی، عکس گلش اینقدر خوشکله آدم دوست داره بچینه بگذاره گوشه ی موی یه نفر.

[Yaser_Aramesh]

درباره ی عکس های آقا نیما باید بگم اگر با تنظیمات ور میرفت میتونست عکس های خیلی بهتری بگیره . کیفیت واقعی دوربین لومیا 925 خیلی بیشتره .

[ARMIN]

نزدیکی خونمون، یک منبع آب هست که محوطه ی خیلی بزرگی داره با دار و درخت و چمن و اینها.
درخت هاش هرس نشدن، کسی بهش رسیدگی نمیکنه. اغلب برگ درختها همه جا ریخته، چمن های خود رو هر جاش تونستن رشد کردند. کل ابن جا فقط یک نگهبان داره که پارسال فقط دو بار دیدمش.
برای جلوگیری از ورود افراد، دورتادور این محل زیبا رو نرده کشیدن تا کسی نتونه واردش بشه. به هر حال، ملک سازمان آبه.
هر دفعه از کنارش عبور میکنم از پشت نرده ها به داخلش برای لحظاتی خیره میشم، خیلی با دقت، همه چیز رو نگاه میکنم.
خیلی دوست دارم برم داخلش و تو پیاده رویی که هرگز کسی روش قدم نگذاشته قدم بزنم. به درخت هایی که کسی نمیتونه بهشون نزدیک بشه، تکیه بزنم.
برام شده مثل سرزمین عجایب آلیس، احساس میکنم اون وسط ها، لابه لای بوته های در هم تنیده ممکنه گنج دزدان دریایی رو کنار اسکلت ها پیدا کنم،
شاید اگر برم داخلش اون گوشه کنارها بتونم پرنده ها رو با بالهای رنگی ببینم، چراغ جادو رو پیدا کنم یا لوبیای های سحر آمیز
شبها جای مخوفی میشه که شاید بتونی آدم فضایی ها رو اونجا ملاقات کنی. خلاصه این جا حس ترس آمیخته به هیجان اکتشاف رو به من میده.
از اون حس هایی که دوست داری فقط با یک نفر دیگه تو زندگیت شریک بشی که اونم مثل خودت به خاص بودن اینجا ایمان داره.

[vahid65]

دوربین : Nokia N97

[aryaiee]

نزدیکی خونمون، یک منبع آب هست که محوطه ی خیلی بزرگی داره با دار و درخت و چمن و اینها.
درخت هاش هرس نشدن، کسی بهش رسیدگی نمیکنه. اغلب برگ درختها همه جا ریخته، چمن های خود رو هر جاش تونستن رشد کردند. کل ابن جا فقط یک نگهبان داره که پارسال فقط دو بار دیدمش.
برای جلوگیری از ورود افراد، دورتادور این محل زیبا رو نرده کشیدن تا کسی نتونه واردش بشه. به هر حال، ملک سازمان آبه.
هر دفعه از کنارش عبور میکنم از پشت نرده ها به داخلش برای لحظاتی خیره میشم، خیلی با دقت، همه چیز رو نگاه میکنم.
خیلی دوست دارم برم داخلش و تو پیاده رویی که هرگز کسی روش قدم نگذاشته قدم بزنم. به درخت هایی که کسی نمیتونه بهشون نزدیک بشه، تکیه بزنم.
برام شده مثل سرزمین عجایب آلیس، احساس میکنم اون وسط ها، لابه لای بوته های در هم تنیده ممکنه گنج دزدان دریایی رو کنار اسکلت ها پیدا کنم،
شاید اگر برم داخلش اون گوشه کنارها بتونم پرنده ها رو با بالهای رنگی ببینم، چراغ جادو رو پیدا کنم یا لوبیای های سحر آمیز
شبها جای مخوفی میشه که شاید بتونی آدم فضایی ها رو اونجا ملاقات کنی. خلاصه این جا حس ترس آمیخته به هیجان اکتشاف رو به من میده.
از اون حس هایی که دوست داری فقط با یک نفر دیگه تو زندگیت شریک بشی که اونم مثل خودت به خاص بودن اینجا ایمان داره.

کاری نداره که آرمین جان بیا این جنگل ها که من میرم کلا میلیونها متر مربع هست که کسی پا نگذاشته خیلیم مخوفه.اینو جدی میگما!

[vahid65]

اینو حیفم اومد تو سایت قرار ندم. این عکس واسه روستای مادرم هست تو اراک(شازند) که من خیلی به طبیعتش علاقه دارم و برام خیلی خاطره انگیزه
آرامش خاصی داره. الان که نگاه میکردم خیلی دلم خواست که برم اونجا بشینم.
دوربین Sony ericcson K750