saeid6574598
2013/01/06, 18:03
فقط کاربران عضو قادر به مشاهده لینکها هستند.
در طی این مدت کمپانی های سازنده لوازم الکترونیکی همیشه در تکاپو بوده اند تا بتوانند استانداردی را پایه گذاری کنند که بتوان یک رابطه تعاملی و هوشمند بین دستگاه های دیجیتال ایجاد کرد . البته تا پیش از این هم با بهره گیری از تجهیزات شبکه و فناوری های نهفته در آن می توانسیتم چندین سیستم مختلف را به یکدیگر متصل نموده و بین آنها یک رابطه نظیر به نیر ایجاد کنیم . حال تصور کنید شما می توانید زین پس از طریق تبلت یا گوشی هوشمند خود ، کامپیوتر شخصی خود را هدایت کرده و بر آن نظارت داشته باشید . پس می توان گفت همانطور که از تجهیزات خانگی و ادارای می توان در مسیر سرگرمی و انجام امور روزمره بهره برد ، می توان از تجهیزات شبکه و استاندارهای آن نیز استفاده مفید را اتخاذ کرد . Miracast فناوری است که مدت زیادی از معرفی آن نمی گذرد و بر اساس آن می توان تجهیزات مختلف را به واسطه امواج بی سیم به یکدیگر متصل کرد و محتویات آنها را با یکدیگر به اشتراک گذاشت . در ذیل نگاهی کوتاه به این فناوری خواهیم داشت تا ببینیم به چه میزان می شود به این فناوری تکیه کرد .
این فناوری توسط اتحادیه Wi-fi معرفی شد . اساس کار Miracast بر مبنای امواج بی سیم و اگر بهتر بخواهم بگویم ، بر مبنای Wi-Fi Direct می باشد . در واقع این فناوری پروتوکلی است که برای ارتباط بیسیم مستقیم و نظیر به نظیر بین دستگاههای موجود معرفی شده است . دستگاههای سازگار با Miracast میتوانند به شکل مستقیم و بدون نیاز به دخالت اکسسپوینت ( بر خلاف معمول که حداقل از یک روتر استفاده می شود ) ، از طریق عملکرد معرفی شده توسط Wi-Fi Direct با یکدیگر ارتباط برقرار کنند . وقتی دو دستگاه بهطور مستقیم به یکدیگر متصل میشوند ، یکی از آن نقش منبع یا سرور (ابزار فرستنده) و دیگری نقش مقصد یا گیرنده ( ابزاری که محتوا را دریافت و برای کاربر رندر میکند) را بر عهده میگیرند . در نتیجه ، امکان تماشای ویدیوهای ذخیره شده در یک تلفن هوشمند بر روی یک تلویزیون با صفحه نمایش بزرگتر و یا به اشتراک گذاشتن تصویر پخش شونده روی صفحه نمایش لپتاپ با پروژکتور اتاق کنفرانس برای همکاری بلادرنگ ، ایجاد خواهد شد . تلویزیونهای هوشمند ، دستگاه های دیجیتال Set-top، نوتبوکها، گوشیهای هوشمند و تبلتهای دارای کارت شبکه بی سیم Wi-Fi از جمله دستگاههایی هستند که میتوانند با این قابلیت انطباق پیدا کنند .
فقط کاربران عضو قادر به مشاهده لینکها هستند.
همانگونه که در ابتدا گفته شد ، Miracast به واسطه امواج Wi-fi به فعالیت می پردازد که در نتیجه می توان گفت تجهیزات شبکه و دستگاه های موجود برای برقراری ارتباط باید از کارایی و راندمان بالایی برخودار باشند تا شما از به اشتراک گذاشتن فایل ها و اجرای دستورالعمل های خود نهایت لذت را ببرید . در ضمن شبکه بی سیم شما باید پر سرعت باشد و در فواصل زمانی ، ثبات سیگنال دهی امواج حفظ گردد تا نهایت بهره وری به عمل آید ( همانند فناوری Airplay اپل که وابستگی شدیدی به قدرت سیگنال دهی امواج وایرلس شما دارد ) . اولین باری که Miracast به طور جدی توانست خود را در میان سایر فناوری های به اشتراک گذاری جای دهد ، 29 اکتبر 2012 میلادی بود که به دنبال آن شرکت گوگل خبری منتشر کرد مبنی بر اینکه نسخه 4.2 سیستم عامل اندروید به همراه این فناوری پای به میدان خواهد گذاشت تا وجه تمایزی با سایر خانوده اندرویدی ها به حساب آید . پس از آن و در 4 دسامیر 2012 ، کمپانی سونی نیز در برخی از محصولات خود همانند دایالر تی و V از این فناوری کمک گرفت . تبلت جدید و محبوب نکسوس 4 نیز هم اکنون از این قابلیت بی سیم بهره برده و به وسیله آن می توانید محتویات موجود در دستگاههای خود را با آن به اشتراک بگذارید .
با همه اینها Miracast یک تازه نفس بود و تعداد ابزارهای دارای تاییدیه Miracast بسیار اندک بودند . شاید مهمترین رویدادی که تواسنت نیروی مظاعفی را به این فناوری بخشیده و آن را بیش از پیش به دیگران معرفی نماید ، بهره گیری انویدیا از این قابلیت در پردازنده های گرافیکی خود بود . در حقیقت انویدیا با این کار قصد داشت تا محتوای گرافیکی و بصری خود را ا ز طریق میراکست به تلویزیون ها و دیگر رسانه ها به اشتراک بگذارد . زمانی که اتحادیه Wi-fi مشخصات نهایی میراکست را اعلام کرد ، انویدیا عزم خود را جزم کرد تا پروژه خود را با موفقیت به انجام رساند . راه حل Miracast برای Tegra از دو مولفه اصلی تشکیل شده بود . یک بلاک پردازشی چندرسانهای (تصویری/ صوتی) و پشته شبکه سازی نمایشگر بیسیم با انطباق صنعتی . بلاک پردازشی ، از موتور گرافیکی Tegra و کدکهای سختافزاری تصویری/ صوتی اختصاصی برای شتابدهی به رمزگشایی اطلاعات ویدیویی و رندر سطوح گرافیکی برای ارسال بهصورت بیسیم، بهرهگیری کرد . در واقع انویدیا با این کار می خواست امکان بهره گیری از فناوری میراکست را روی دستگاه های مبتنی بر چیپست تگرا فراهم سازد .
فقط کاربران عضو قادر به مشاهده لینکها هستند.
پس از انویدیا ، شرکت های فعال در زمینه ساخت چیپست و قطعات نیمه هادی دیگری همچون Texas Instruments ، Qualcomm و Marvell Technology Group نیز از میراکست در محصولات خود استفاده نمودند . طبق آمار و ارقام موجود ، پیش بینی می شود تا سال 2016 بیش از یک و نیم میلیارد دستگاه به این فناوری مسلح شوند که این می تواند نقطه عطفی برای این فناوری به حساب آید . Miracast مصمم است که با فراگیر شدن نسل جدید فناوری بی سیم ( استاندارد 802/11ac ) بتوان نهایت استفاده را از تجهیزات خود و اشتراک گذاری فایل ها به عمل آورد .
نگارش : سعید مظفری / منایع : ویکی پدیا - سایت رسمی Miracast
در طی این مدت کمپانی های سازنده لوازم الکترونیکی همیشه در تکاپو بوده اند تا بتوانند استانداردی را پایه گذاری کنند که بتوان یک رابطه تعاملی و هوشمند بین دستگاه های دیجیتال ایجاد کرد . البته تا پیش از این هم با بهره گیری از تجهیزات شبکه و فناوری های نهفته در آن می توانسیتم چندین سیستم مختلف را به یکدیگر متصل نموده و بین آنها یک رابطه نظیر به نیر ایجاد کنیم . حال تصور کنید شما می توانید زین پس از طریق تبلت یا گوشی هوشمند خود ، کامپیوتر شخصی خود را هدایت کرده و بر آن نظارت داشته باشید . پس می توان گفت همانطور که از تجهیزات خانگی و ادارای می توان در مسیر سرگرمی و انجام امور روزمره بهره برد ، می توان از تجهیزات شبکه و استاندارهای آن نیز استفاده مفید را اتخاذ کرد . Miracast فناوری است که مدت زیادی از معرفی آن نمی گذرد و بر اساس آن می توان تجهیزات مختلف را به واسطه امواج بی سیم به یکدیگر متصل کرد و محتویات آنها را با یکدیگر به اشتراک گذاشت . در ذیل نگاهی کوتاه به این فناوری خواهیم داشت تا ببینیم به چه میزان می شود به این فناوری تکیه کرد .
این فناوری توسط اتحادیه Wi-fi معرفی شد . اساس کار Miracast بر مبنای امواج بی سیم و اگر بهتر بخواهم بگویم ، بر مبنای Wi-Fi Direct می باشد . در واقع این فناوری پروتوکلی است که برای ارتباط بیسیم مستقیم و نظیر به نظیر بین دستگاههای موجود معرفی شده است . دستگاههای سازگار با Miracast میتوانند به شکل مستقیم و بدون نیاز به دخالت اکسسپوینت ( بر خلاف معمول که حداقل از یک روتر استفاده می شود ) ، از طریق عملکرد معرفی شده توسط Wi-Fi Direct با یکدیگر ارتباط برقرار کنند . وقتی دو دستگاه بهطور مستقیم به یکدیگر متصل میشوند ، یکی از آن نقش منبع یا سرور (ابزار فرستنده) و دیگری نقش مقصد یا گیرنده ( ابزاری که محتوا را دریافت و برای کاربر رندر میکند) را بر عهده میگیرند . در نتیجه ، امکان تماشای ویدیوهای ذخیره شده در یک تلفن هوشمند بر روی یک تلویزیون با صفحه نمایش بزرگتر و یا به اشتراک گذاشتن تصویر پخش شونده روی صفحه نمایش لپتاپ با پروژکتور اتاق کنفرانس برای همکاری بلادرنگ ، ایجاد خواهد شد . تلویزیونهای هوشمند ، دستگاه های دیجیتال Set-top، نوتبوکها، گوشیهای هوشمند و تبلتهای دارای کارت شبکه بی سیم Wi-Fi از جمله دستگاههایی هستند که میتوانند با این قابلیت انطباق پیدا کنند .
فقط کاربران عضو قادر به مشاهده لینکها هستند.
همانگونه که در ابتدا گفته شد ، Miracast به واسطه امواج Wi-fi به فعالیت می پردازد که در نتیجه می توان گفت تجهیزات شبکه و دستگاه های موجود برای برقراری ارتباط باید از کارایی و راندمان بالایی برخودار باشند تا شما از به اشتراک گذاشتن فایل ها و اجرای دستورالعمل های خود نهایت لذت را ببرید . در ضمن شبکه بی سیم شما باید پر سرعت باشد و در فواصل زمانی ، ثبات سیگنال دهی امواج حفظ گردد تا نهایت بهره وری به عمل آید ( همانند فناوری Airplay اپل که وابستگی شدیدی به قدرت سیگنال دهی امواج وایرلس شما دارد ) . اولین باری که Miracast به طور جدی توانست خود را در میان سایر فناوری های به اشتراک گذاری جای دهد ، 29 اکتبر 2012 میلادی بود که به دنبال آن شرکت گوگل خبری منتشر کرد مبنی بر اینکه نسخه 4.2 سیستم عامل اندروید به همراه این فناوری پای به میدان خواهد گذاشت تا وجه تمایزی با سایر خانوده اندرویدی ها به حساب آید . پس از آن و در 4 دسامیر 2012 ، کمپانی سونی نیز در برخی از محصولات خود همانند دایالر تی و V از این فناوری کمک گرفت . تبلت جدید و محبوب نکسوس 4 نیز هم اکنون از این قابلیت بی سیم بهره برده و به وسیله آن می توانید محتویات موجود در دستگاههای خود را با آن به اشتراک بگذارید .
با همه اینها Miracast یک تازه نفس بود و تعداد ابزارهای دارای تاییدیه Miracast بسیار اندک بودند . شاید مهمترین رویدادی که تواسنت نیروی مظاعفی را به این فناوری بخشیده و آن را بیش از پیش به دیگران معرفی نماید ، بهره گیری انویدیا از این قابلیت در پردازنده های گرافیکی خود بود . در حقیقت انویدیا با این کار قصد داشت تا محتوای گرافیکی و بصری خود را ا ز طریق میراکست به تلویزیون ها و دیگر رسانه ها به اشتراک بگذارد . زمانی که اتحادیه Wi-fi مشخصات نهایی میراکست را اعلام کرد ، انویدیا عزم خود را جزم کرد تا پروژه خود را با موفقیت به انجام رساند . راه حل Miracast برای Tegra از دو مولفه اصلی تشکیل شده بود . یک بلاک پردازشی چندرسانهای (تصویری/ صوتی) و پشته شبکه سازی نمایشگر بیسیم با انطباق صنعتی . بلاک پردازشی ، از موتور گرافیکی Tegra و کدکهای سختافزاری تصویری/ صوتی اختصاصی برای شتابدهی به رمزگشایی اطلاعات ویدیویی و رندر سطوح گرافیکی برای ارسال بهصورت بیسیم، بهرهگیری کرد . در واقع انویدیا با این کار می خواست امکان بهره گیری از فناوری میراکست را روی دستگاه های مبتنی بر چیپست تگرا فراهم سازد .
فقط کاربران عضو قادر به مشاهده لینکها هستند.
پس از انویدیا ، شرکت های فعال در زمینه ساخت چیپست و قطعات نیمه هادی دیگری همچون Texas Instruments ، Qualcomm و Marvell Technology Group نیز از میراکست در محصولات خود استفاده نمودند . طبق آمار و ارقام موجود ، پیش بینی می شود تا سال 2016 بیش از یک و نیم میلیارد دستگاه به این فناوری مسلح شوند که این می تواند نقطه عطفی برای این فناوری به حساب آید . Miracast مصمم است که با فراگیر شدن نسل جدید فناوری بی سیم ( استاندارد 802/11ac ) بتوان نهایت استفاده را از تجهیزات خود و اشتراک گذاری فایل ها به عمل آورد .
نگارش : سعید مظفری / منایع : ویکی پدیا - سایت رسمی Miracast